U petak 14.09. u 20:30 u projekcijskoj sali Kino kluba Split možete prisustvovati prvoj iz trotjednog ciklusa projekcija Cinéma Abattoir.
Cinéma Abattoir
Cinéma Abattoir izdavačko – prikazivački je koncept (“underground film society”) koji je 2007. osmislio agilni kanadski (Montreal – Québec) filmski eksperimentator Pierre-Luc Vaillancourt. Vaillancourt je prošle godine u “ruralnoj balkanskoj divljini” Crne Gore realizirao srednjemetražni hipnotički trans uradak Ruins Rider (Vladar ruševina; 2017) koji je promoviran kao “high voltage tellurdic blast” što bi se moglo prevesti kao visokonaponski tektonski udar (trailer možete pronaći na internetskoj adresi https://vimeo.com/190051979), odnosno metafora zemlje koja se tese i iritira nervni (s naglaskom na optički) sustav. Temeljni estetski parametri Vaillancourtove recentne produkcije istovremeno su i idealni preslik sineatske arhive Cinéma Abattoir. Kanadski povjesničar umjetnosti i galerijski prezenter Pierre Rannou (osoba najzaslužnija za prvobitni plasman Vaillancourtovog koncepta) slikovito je jednostavnu poetsku formulu za kojom su se poveli autori objedinjeni pod Cinéma Abattoir etiketom nazvao konvulzivnom barbarizacijom (http://esse.ca/en/on-the-attack-the-cultural-guerilla-of-cinema-abattoir). Ovako naznačeni odnos prema filmskoj materiji prvenstveno je posljedica kreativne paralize prisutne kod niza mlađih autora koja je uzrokovana negativnim aspektima (financijska korupcija) ekstremnog produkcijskog discipliniranja koje je već duže vrijeme prisutno u okvirima kanadske kinematografije, što je gotovo posve dokinulo održivu autorsku mainstream trasu na tragu opusa Davida Cronenberga, te u prvi plan gurnulo projektnu analizu na tragu uspjeha Jamesa Camerona, a neke kultne autore srednje generacije poput Atoma Egoyana dovelo u donekle neželjenu poziciju “državnih režisera” solidno lišenih širih autoskih sloboda. Kanadska filmska avangarda istovremeno je tek simbolično prezentna u okviru održive platforme u nacionlanoj kulturi i to prvenstveno zahvaljujući veteranima poput Michaela Snowa, te impresivnom nizu mlađih sineasta kojima se u zamjenu za financiranje filmskih djelatnih praksi nudi administativno “logičnija” profesura, odnosno formalna akademska karijera. Cinéma Abattoir koncept zalaže se za regeneriranje proizvodnih kreativnih energija u okvirima šireg konteksta otpora prethodno naznačenoj temeljnoj kulturnoj matrici, te neizostavno joj pridruženoj potrošačkoj društvenoj osovini i njenim jednodimenzionalnim društvenim projekcijama. Upravo iz navedenih razloga filmovi iz prigodne Cinéma Abattoir arhive (proizvedeni između 1967. i 2008.) ne prikazuju se na konvencionalnim filmskim festivalima ni u standardnim kino dvoranama, već im je ciljana distribucija provedena putem tri DVD izdanja, uz napomenu kako su najpoželjnija mjesta javnog prikazivanja uz amaterske strukovne organizacije alternativni galerijski i koncertni prostori. Filmovi iz komercijalno dostupnog Cinéma Abattoir kataloga razgraničeni su na tri temeljne cjeline (DVD-a): à rebous (odbačeno), incarnation (ozbiljeno) i l`erotisme (erotizirano). Radi se o edicijama od 500 odnosno 1000 kopija, od kojih je manji dio dizajniran kao special edition artefakt (na projketu su manufakturno radili međunarodno poznati umjetnici poput Jérômea Bertranda). Filmovi s Cinéma Abattoir repertoara na internetskim portalima promoviraju se kao radovi prikladni publici koja preferira sineatsku materiju “crnju od taloga crne kave”, “metanarativnu na razini mise en abyme – umjetničkog koncepta filma u filmu”, “podložnu utjecajima filmskog okultizma Kennetha Angera i Étiennea O’Learya, te ishodišnom literarnom opusu Aleistera Crowleya” i tome slično. Tehnički pojednostavljeno, u pitanju je transgresivna kinematografija koja funkcionira kao idealni kvalitativni regenerator/refresher klasičnog eksperimentalnog filma, najsukladnija kolektivnim/kohezivnim undergound praksama nekih kultnih američkih redatelja kao što su (autor kovanice “cinema of transgression”) Nick Zedd, potom Richard Kern, Kembra Pfahler, Tessa Hughes-Freeland, Lydia Lunch, Casandra Stark i ostali filmski umjetnici zanatski formirani tijekom osamdesetih godina prošlog stoljeća na temeljima lower east side (New York) sineatske tradicije kojoj je najistaknutiji mainstream predstavnik kontroverzni Abel Ferrara. U godinama neposredno nakon prvobitnog organiziranja redatelji i ostali filmski aktivisti uključeni u Cinéma Abattoir proizvodnju i distribuciju izazvali su niz oprečnih reakcija temeljem kojih su prozivani i za podrivanje kanadske vlade (ministarstva kulture) i pokrajinskih vlasti Québeca jer su temeljem internacionlanog promotivnog djelovanja “perfidno podrivali profesionalnu i poželjnu sliku nacionalne filmske industrije, istodobno ne nudeći potencijalnoj publici ni najmanje natruhe autorske originalnosti”. Temeljni povod eskalaciji negativne percepcije djelovanja Pierre-Luc Vaillancourta (ponekad radikalno markiran kao ”madman behind Abattoir”) i njegovih suradnika predstavljala je ekipna europska filmska ekspedicija pod kodnim nazivom “Hérétiques: cinémas iconoclastes québécois” (“Heretici: kinematogafski ikonoklasti Québeca”), tijekom koje su održane izvrsno posjećene projekcije u metropolama poput Kiela, Lübecka, Hamburga, Parisa, Lausannea, Nantesa, Berlina, Krakowa i Amsterdama. Ekskurzija je okarektitirana kao ograničeni gerilski atak s elementima agresivnog zaposjedanja javnog kulturnog prostora, svojevrsna filmska sabotaža provedena mimo bilo kakvog promotivnog komercijalnog koncepta. Osim organiziranja proizvodno – distribucijskih djelatnosti Pierre-Luc Vaillancourt godinama je u Montrealu na različitim lokacijama organizirao projekcije simptomatičnih filmskih uradaka na temeljima kojih se intenzivnije razvija i suvremena transgresivna kinematografija. U njegovom reprezentativnom odabiru za buduća konvencijska tumačenja fenomena našli su se, između ostalih, zapaženi dugometražni igrani filmovi Jeana Rollina (Le masque de la Méduse – Meduzina maska; 2009), Nelsona Lik-wai Yua (All Tomorrow’s Parties – Sve buduće zabave/stranke; 2003) i Nick Zedda (War Is Menstrual Envy – Rat je menstrualna zavist: 1992). Iako je Cinéma Abattoir koncept već duže vijeme u fazi hibernacije, mnogi autori uključeni u projekt (primjerice Aryan Kaganof, Dyonisos Andronis, Usama Alshaibi, Breyer P-Orridge, Ben Russel, Ken Jacobs, Serge de Cotret, Amy Schwartz…) iznimno su (neki i unatoč poodmakloj dobi) aktivni u sferi filmske proizvodnje kao i u širem kontekstu umjetničkih praksi općenitio. Kao logičnu posljedicu simptomatičnog modela globalnog udruživanja eksperimentalnih sineasta kojeg je isprovocirao Pierre-Luc Vaillancourt može se sagledati i aktualno djelovanje udruge Experimental Film Society sa sjedištem u Dublinu koja je osnovana 2000. u Teheranu i aktivno opstaje prvenstveno zahvaljujući agilnosti svog utemeljitelja Rouzbeha Rashidia koji je istovjetni model suradnje (za pretpostaviti je) aticipirao nekoliko godina prije formiranje Cinéma Abattoir “mreže”. Rane autorske radove iz kataloga Experimental Film Society (http://www.experimentalfilmsociety.com/ ) Kino klub Split je prikazao u sklopu prošlosezonskog programa projekcija. Ne teba čuditi ni što je primat imigranata u koheziji eksperimentalne filmske proizvodnje prisutan kao globalni trend kondenziran u epicentrima naznačene sineatske tradicije koje predstavljaju europske i američke metropole jer je domena avangarde tradicionalno povezana i sa univerzalnim zahtjevom za slobodom izražavanja i stvaranja, te pridruženim individualnim osobađanjem od iracionalne disciplinske stege u svim društvenim domenama koju nameću demokratski nedovoljno razvijene zemlje koje potiču emigracijske procese na svom teritoriju. Sukladno tome suvremenu undergound scenu u SAD rezimira i Jack Sargent u svojim recentnijim studijama Against Contol (Protiv kontrole; 2014) i Flesh and Excess (Tjelesnost i neumjerenost; 2016). Pierre-Luc Vaillancourt i “slučaj” Cinéma Abattoir autora dokazali su (možda i presudno), zahvaljujući prethodno spomenutim konfliktima s kanadskom kulturnom administacijom, kako je u pitanju borba za ideale za koje pretjeranog razumijevanja nemaju ni centri administativne moći u širem političkom kontekstu tzv. razvijenog zapada. Simbolična klaonica filmskog tkiva u režiji Vaillancourta i njegovih suradnika zapravo je grubi/sirovi obdukcijski postupak nad klasičnim eksperimentalnim filmom koji istovremeno nameće i temeljne smjernice za buduća sofisticirana seciranja.
U sklopu ovog trotjednog, moglo bi se kazati didaktičko – inaugurativnog, uvodnog ovosezonskog ciklusa projekcija u organizaciji Kino kluba Split prikazati ćemo kompletan arhivski repertoar sa sva tri (digitalne kopije) službena Cinéma Abattoir DVD-a.
Ovog petka na rasporedu su filmovi objedinjeni pod nazivom “à rebous”:
WASHING MACHINE (CA CA CA) QUÉBEC, 2007, 5MIN
Washing Machine (Perilica) crno-bijela je sadomazohistička prezentacija s naglaskom na prostoj katarzi koju simbolizira isprazni čin pranja prljavog veša. U pitanju je film dinamičnog montažnog postupka s minimalističkom elektronskom zvučnom pozadinom dosnimljenom na šumove koji su osmislili Genevieve Ouellon i Pierre-Luc Vaillancourt, te potpisali kao Ca Ca Ca filmski kolektiv.
MAN SPRICHT DEUTSH (FILMGRUPPE CHAOS) ALLEMAGNE, 2001, 2 MIN
Filtrirani, sagoreni, perforirani kadar bazične rutine u izvedbi bezličnog aktera s monokromatskom tendencijom i nametljivom neurotičnom glazbenom pozadinom primitivni je sukus dokidanja filmskih postulata na kojem se temelji autorski izraz filmske grupe Chaos.
SACRÉ-CŒUR DE SATAN (SERGE DE COTRET) QUÉBEC, 2008, 10 MIN
Ideološko-religijski pamfletizam kanadskog underground umjetnika Sergea de Cotreta fuzira dokumentarnu arhivu uspona adolfa Hitlera s mahnitim psihodeličnim blasfemijskim scenama kristijanizacije nacizma. Kakafonija u kojoj se nazire specifična grlata retorika Reicha u kombinaciji s nametljivim masturbativnim stenjanjem vizualno depersonalizirane žene tvori radikalnu zvučnu pozadinu iz koje u prvi plan izbijaju spolne frustracije na kojima se temelje radikalne dijabolične vizije.
YELLOW FEVER (FRÉDÉRICK MAHEUX) QUÉBEC, 2008, 2MIN
Eksperimentalnim postupkom u kojem se istovremeno naziru rukopisi Stana Brakhagea i Normana McLarena uz zvučnu industrial pozadinu Frederick Maheux otvara mogućnost strojne proizvodnje filmskog eksperimenta na temelju postojećih uzoraka bez novog racionalnog tumačenja. Autor je, navodimo kako bi se jednostavnije isčitale osobne podkontekstualne (poetske) intencije, nedavno realizirao dugometražni eksperimentalni film Ana (2015), found footage dokumentarac o cyber sekti kojoj se pripisuju nestanci žena online (sic).
SOLOMON (NAGLER & ALEXANDRE LAROSE) CANADA, 2008, 7MIN
Realiziran u grafičkoj formi mutnog filmskog negativa s ekspozicijskim i kemijskim perforacijama slike i naknadnim inventivnim intervencijama u procesu montiranja vrpce Solomon je zamišljen kao nenametljiva/meditativna onirična vizualna vizija praćena prikladnom komornom zvučnom kulisom nalik rješenjima prisutnim u kompozicijama skladatelja poput Gavina Bryarsa.
PASSAGE (KARL LEMIEUX) QUÉBEC, 2007, 15MIN
Erotiziranu road-movie dramaturgiju ovog 16 mm eksperimentalnog igranog filma simbolično definira povremeno provociranje filmskog diptiha u jednom kadru. Besciljna vožnja dvaju mladih parova prekida se zbog potrebe djevojaka za snošajem koja rezultira razuzdanim grupnim seksom i privremenom dislokacijom jedne od akterica nakon koje se vožnja nastavlja dok nezadovoljena žena nastavlja masturbirati. Karl Lemieux jedan je od autora objedinjenih dugo najavljivanim projektom The Seven Last Words (Sedam posljednjih riječi; 2018) koji se trenutno nalazi u postprodukcijskoj fazi. Realizirao je i zapaženu dugometražnu crno-bijelu egzistencijalnu dramu Maudite Poutine (Prokleta zbrka; 2016) koja je premijerno prikazana iste godine na Venecijanskom filmskom festivalu.
HYMN TO PAN (FRANÇOIS MIRON) QUÉBEC, 2007, 5 MIN
Hymn to Pan klaustrofobični je filmski prikaz foto sessiona tijekom kojeg ženski model u oskudnom prostoru pred kamerom izvodi pokrete nalik plesnima. Efektni akcelerirani montažni postupak doprinosi dramatici koja je u kontrapunktu s aritmičnim remixom kompzicije Red Skeletons eksperimentalne skupine Coil koja je upotrebljena kao zvučna kulisa filma.
DREAM OF SAMARRA (USAMA ALSHAIBI) EU/IRAQ, 2007, 1MIN
8 mm film Usame Alshaibia pomoću temeljne kolorne filter palete eksperimentalno dokumentira ritualno uspinjanje uz zidine Velike džamije u Samarri (Irak). Film je nastao u ozračju američke invazije iz 2006. koji su izazvali vjerske nerede širom zemlje zbog čega je nastradalo više stotina građana. Elektronski eksperimentalni uzički isječak utemeljen na tradicionalnim orijentalnim pozivima na mirenje potpisuje Andy Ortmann, utemeljitelj poznate američke (Chicago) izdavačke kuće Nihilist Records.
SATAN BOUCHE UN COIN (JEAN-PIERRE BOUYXOU) FRANCE, 1968, 10 MIN
Ova krvava sadomazohistička pseudokabaretska groteska montažno je isprekidana sekvencama poput fetišističkih eskapada ili freak show atrakcija poput vađenja staklenog oka iz duplje, te nevinih ekspresija djeteta kao usiljeno integrirane vizualne moralke. Veteran Jean-Pierre Bouyxou francuski je filmski kritičar, redatelj publicist i glumac, najraspoznatljiviji kao pionir tzv. eksperimentalne pornografije i povemeni suradnik poznatijih autora poput Rolanda Lethema, Étiennea O’Learya, Jesusa Francoa, Jeana Rollina i Alaina Payeta.
RETURN OF THE DEAD MAN (ARYAN KAGANOF) PAYS-BAS, 1994, 25MIN
Južnoafrički publicist (pjesnik i prozaik) i filmski redatelj Aryan Kaganof (rođen 1964. kao Ian Kerkhof) u ovom je pervertitski orijentiranom eksperimentalnom filmu efikasno objedinio vizualne manirizme ključnih modernističkih autora poput Jane Arden i Dereka Jarmana (preminuo u periodu produkcije filma) sa tada aktualnim trendovima radikalne kinematografije (postavangardistički ruski nekrorealizam Evgeniya Yufita), te istovemeno nametnuo i osobnu dokumentarističku vizualnu poetiku koja se razvijala sukladno poetici autora kao što su Bill Morrison ili Jem Cohen, ali (za razliku od navedenih) s neprikrivenom potrebom za pornografskom provokacijom. Film sadrži scene eksplicitne urofilije i ekstremnog S/M homoseksualnog odnosa.
(sans titre) (LUCIA FEZZUOGLIO) QUÉBEC, 2008, 3MIN
Eksperimentalna vinjeta – elementarni psihoanalitički vizualni prikaz internog ženskog konflikta.
THE OTHER AMERICAN DREAM (ENRIQUE ARROYO) MEXIQUE, 2004, 10 MIN
Parafraza pretpostavljene pornografske filmske situacije zadana unutar dramaturškog okvira priče sa sjeverne meksičke granice konstruirane iz perspektive djevojke Sandre i tragične epizode vezane uz njenu potagu za američkim snom. Enrique Arroyo je za ovaj desetominutni eksperiment dobio nekoliko nacionalnih filmskih nagrada.
UKUPNO TRAJANJE PROGRAMA: 102 minute
Za Kino klub Split:
Darko Duilo
Projekcije petkom u Kino klubu Split edukativnog su karaktera, namijenjene članovima i ostalim zainteresiranima, ulaz je besplatan, svi su dobrodošli…
.
