U petak 28.09. u 20:30 u projekcijskoj sali Kino kluba Split možete prisustvovati trećoj (zaključnoj) projekciji iz trotjednog ciklusa Cinéma Abattoir.
Pierre-Luc Vaillancourt
Pierre-Luc Vaillancourtov tranzitni opus kodiran je potrebom za dekonstrukcijom podsvjesnog libidinalnog sadržaja u ranim ekperimentalnim filmovima (npr. Hansel et Gretel; 2004) reliziranim bez budžeta u gerilskim klaustrofobičnim studijskim uvjetima (simbolizam pećine) na koje su se nadovezali radovi transmisivnog karaktera (prenos subliminalnih poriva u širem prirodnom okružju – simbolizam šume) poput La nuit obscure (Tamna noć; 2011). Recentniji radovi kao što su Ruins Rider (Vladar ruševina; 2017) ili Hypnagogia (2018) primarno su definirani autorovom potrebom za primjenom praksi eksperimenalne filmske arheologije fenomena (cit) “ruševnog naslijeđa na rubovima poznatih nam svjetova”. Vizualna interpetacija kompleksnih hipnagoških halucinacija (varijabilno osobno iskustvo vezano uz izmjenu svijesti u procesu organske adaptacije sna) definira toponimsko – projektnu dimenziju produkcije (Ruins Rider sniman je u Crnoj Gori). Vaillancourtovi pouzdani suradnici su kompozitor Jon Claude Bieschke alias Limbs Wandered Alone (https://www.facebook.com/limbswanderedalone/) i redatelj/kompozitor Marc Hurtado poznat kao (uz brata Érica) osnivač avangardne umjetničke grupe Étant Donnés, te po povremenim kolaboracijama s izvođačima kao što su Genesis P-Orridge, Alan Vega, Michael Gira i Lydia Lunch. Paralelno s naznačenim konceptom koji implementira posljednjih nekoliko godina Pierre-Luc Vaillancourt zamrznuo je distribucijsko – prezenterski Cinéma Abattoir projekt, te se aktivirao kao djelatnik Instituta za istraživačku kinematografiju (ICPCE – L`institut pour la coordination et la propagation des cinemas exploratories) u Montrealu specijaliziran za rasparčavanje (slobodnija interpetacija engleskog termina diffusion) različitih avangardnih sineatskih uradaka (raspoznatljiv pod “podetiketom” Vertigo and Ruins). Atipične kinematografske prakse uspješno je prezentirao na širem kanadskom teritoriju kao i u inozemstvu, a sudjelovao je i u koncipiranju i plasmanu DVD-ova i knjiga vezanih uz underground umjetnost. Navedeni Institut za istraživačku kinematografiju (http://www.icpce.org/) utemeljen je na spekulaciji o konceptu eksperimentalnog filma kao ishodišnoj točki kinematografije općenito, zahvaljujući čemu se, te na osnovu ustrajnog opetovanja temeljnih tehničkih postulata, filmska avangarda presudno nametnula i kao relavantna činjenica unutar sveukupnog ustroja suvremene kulturne proizvodnje (Vaillancourt ističe moto: “we support any form of marginal experimentation and exploration in film”). Kompleksni motivi izgubljenih civilizacija utemeljeni na vizualnom aspektiranju suvremenih dosega kognitivne znanosti vjerojatno će predstavljati središnji orijentir budućeg Vaillancourtovog filmskog angažmana, o čemu svjedoče i njegove aktualne prezentacijske aktivnosti.
U sklopu ovog trotjednog, moglo bi se kazati didaktičko – inaugurativnog, uvodnog ovosezonskog ciklusa projekcija u organizaciji Kino kluba Split prikazati ćemo kompletan arhivski repertoar sa sva tri (digitalne kopije) službena Cinéma Abattoir DVD-a, a zahvaljujući preliminarnom dogovoru s Pierre-Luc Vaillancourtom u programu za iduću sezonu vjerojatno će se naći retrospektiva njegovih autorskih filmova.
Ovog petka na rasporedu su filmovi objedinjeni pod nazivom “l`erotisme” uz ispriku što je u pitanju digitalna kopija skraćena za dva uratka: D’yeux (Monk Boucher) i Imperatrix Cornicula (Jérôme Bertrand).
RITUALIS (PAT TREMBLAY) CANADA, 2004, 8 MINUTES
Opservacijski (metafilmski) sotonistički ritual s lascivnom SM predigrom (extreme piercing) i naknadnom razgradnjom spolnog nagona u (paralelna montaža) kontekstu simbolizma šume s tradicionalnim motivom narikače i stradalnika. Death metal soundtack Yan-Andréa Chéniera kojeg Encyclopaedia Metallum (https://www.metal-archives.com/) navodi kao gitaristu kanadskog banda Rostrum zahvaljujući studijskoj manipulaciji doprinosi grotesknom sveukupnom vizualnom ugođaju u pozadini kojeg su sirovi i uznemirujući konstruktivni kadrovi. Pat Tremblay je autor nekoliko zapaženih dugometražnih igranih SF komedija, a 2016. je snimio eksperimentalnu distopijsku misteriju Atmo HorroX o agresivnim mutantima u “vrlom novom svijetu” kojim mimo kontrolnih mehanizama upravlja napredna farmaceutska industrija.
MALDOROR (MICKI PELLERANO I NATE ARCHER) USA, 2005, 9 MINUTES
Podnaslovljen “Pakt s prostitucijom” Maladoror je kolaboracija američkog (New York) redatelja, performera i pisca Mickia Pelleranoa i kompozitora Natea Archera koji je surađivao i sa kontroverznim Jamesom Fotopoulosom (There – Tamo; 2015 i Dignity – Dostojanstvo; 2013). Radi se o parafazi tzv. paganskog filma iz predzvučnog perioda s dramaturgijom zasnovanom na imptoviziranju utemeljenom na motivima iz klasične liteature, konkretno – lirske epopeje u prozi naslovljene Maldororov poj francuskog autora Comtea de Lautréamonta (1846-1870) jednog od najznačajnijih anticipatora budućih nadealističkih tendencija. Zahvaljujući prikazu sadističkih, morbidnih vizija mladića koji se eskapadistički pobunio protiv boga literarni je predložak predstavljao idealnu podlogu za vizualni eksperiment na tragu reinterpretacije i blasfemičnog dokidanja pakta s đavlom (nakazni crvoliki karakter predstavljen kao Glowworm), uz naglašenu filmsku posvetu Kenneth Angerovom filmu Lucifer Rising (1972). Soundtrack na tragu opusa ključne figure kanadske avangarde Andréa Prévosta (1934-2001) doprinosi ludičnom, istrzanom, sekvencioniranom ritmu devetominutnog crno-bijelog filma.
ASS (USAMA ALSHAIBI) USA, 2001, 9 MINUTES
Eksperiment s izmjenama kutova snimanja i paralelnim digitalnim prezentacijskim opcijama karakterističan za pornografsku produkciju reduciran je na nestašno analno samozadovoljavanje (fingering) na koljenima u pravcu izazivanja muškog erektivnog heteroseksualnog efekta koje izvodi Usama Alshaibieva žena Kristie predstavljena ovom prilikom kao Echo Transgression. Filmska lekcija iz bon-tona zadana je simboličnom kitom cvijeća kao naknadom za izazivanje naslade kod partnera i kod šireg audotorija.
KI (KARL LEMIEUX) CANADA, 2001, 3 MINUTES
Radikalnim kemijskim perforacijama filmske vrpce u prvom dijelu ovog katkog nijemog uratka do neraspoznatljivosti osnovnih kontura s manirom filmskog otkrovenja u nastavku opskurno su prezentirai vaginalni, oralni (felatio) i analni seksualni aspekti snošaja muškarca i žene koji su pod tretmanom Karla Lemieuxa izdignuti do “otajstvenih” dimenzija.
LA FIN DE NOTRE AMOUR (CATTET I FORZANI) BELGIQUE, 2003, 9 MINUTES
Autodestruktivnost rane kinematografije Hélène Cattet i Bruna Forzania koju smo svjedočili i prošlog petka zahvaljujući prezentaciji njihovog kolaboracionističkog filma Catharsis (2000) prisutna je kao središnji ishodišni motiv i u projektu La fin de notre amour (2003). Za razliku od jednodimenzionalnog nasilja nad vlastitom podvojenom ličnošću što je bilo temeljno obilježje prvog filma, ovdje se alter-kompleks dodatno razvija, pa se nasilne radnje provode i na tijelu bezlične ženske posjetiteljice s mogućnošću naprednog tumačenja prvobitne intencije u pravcu radikalnog dokidanja propalog intimnog odnosa što je potaklo viktimizaciju tijela s finalnim udarom – prosipanjem mozga. Neurotični studijski dizajn zvuka izveden je u skladu s potrebom za dodatnom dinamičnom dramaturgizacijom ponekad mučnih kadrova.
EXTASE DE CHAIR BRISÉE (VAILLANCOURT/MAHEUX) CAN., 2005, 16 MINUTES
Ekstaza izmrcvarenog tkiva crno-bijeli je film nastao u režiji Pierre-Luc Vaillancourta i video-umjetnika Fredericka Maheuxa (http://www.frederickmaheux.com/). Dramaturgijom je podređen konvencijama o osveti karakterističnima za konvencionalnu crime/akcijsku žanrovsku paradigmu. Uz željezničku prugu dva maskirana nasilnika napadnu slučajnu šetačicu i grubo je siluju, nakon čega se (kao uzgredni očevidac) “mumificirana” žena s uzicom za koju je prikačen sex slave u četveronožnoj pozi dodatno iskali na jadnici pomoću plamenika. U osvetničkom pohodu koji će uslijediti pomahnitala žrtva iz odmazde unakazi sve svoje napadače. Zvučnu kulisu ovog filma bez teksta čine prenaglašeni atmosferski šumovi i zvukovi električnih aparata.
BABY DOLL (SERGE DE COTRET) CANADA, 2006, 3 MINUTES
Sodomiziranje dječje lutkice (bandange) uz melodiju karakterističnu za klasične muzičke kutijice.
LONELIEST LITTLE BOY IN THE WORLD (DERENIEWSKI) USA, 2000, 5 MINUTES
Američki eksperimentalni redatelj Mike Dereniewski poigrao se s motivom vještičjih obreda u petominutnom uratku koji za središnji motiv ima strastveno štovanje svinjske glave na prevrnutoj kladi – pijedestalu koje upažnjava atraktivna mlada glumica L. Xandria Magdalene kojoj je to bila prva uloga (o nastavku njene karijere nismo uspjeli doznati apsolutno ništa). Kakafone invokacijske nebuloze zvučna su kulisa cijepanja ličnosti u konačnom kontekstu grotesknog obreda.
PARANOID (ANNE HANAVAN) USA, 2005, 3 MINUTES
Svojevsni rock`n`roll finale kolekcije “l`erotisme”, uz pozadinski hit song Paranoid u izvedbi banda Black Sabbath autoerotični je obred s uključenom vibro-masturbacijom na kevetu u sobi kojom dominiraju ogledala (vizualni gold efekt). Film je režirala, snimila i montirala američka performerica Anne Hanavan.
UKUPNO TRAJANJE PROGRAMA: 66 minuta
Cinema of Transgression
Iako je bazično etimološko tumačenje transgresivnog postupka prvenstveno u skladu s ofenzivnim konceptima koji dijelom karakteriziraju sub/kontrakulturne projekte, kao i underground umjetnost općenito, u slučaju filmskog “prijestupa” autora koje smo skloni, temeljem istovjetnog markera koji je na naznačenu produkciju 1985. prvi primjenio Nick Zedd, važno je naglasiti još nekoliko dominantnih tehničkih odrednica. Radi se, naime, o filmovima koji (stilski/produkcijski/estetski) pružaju specifičan vitalni otpor suvremenim sineatskim trendovima, ponekad ih brutalno dokidajući “barbarskim” metodama komponiranja i izvedbe kadra i montažnim postupcima, te zadiru u arhaizam sedme umjetnosti s nakanom da djelatne prakse filmske proizvodnje naizgled anakronim odmakom od bilo kakvog nametnutog trenda i neovisno o njegovoj konstrukciji i institucionalizaciji “preprave” do u ishodišnu točku odnosa autonomnog kreatora i adaptiranog medija pokretne slike. Donekle opsesivno pornografiranje (sukladno prethodno navedenom) temeljna je retrogradna odrednica kinematografije transgresije s naglaskom na isticanju fundamenta filmskog djelovanja u svojevrsnoj potrebi za razotkrivanem prvobitnih nagona vrste, o čemu se može unedogled sporiti iako je nemoguće psihoanalitički dokinuti “dubinsko” tumačenje temeljem kojeg bi, primjerice, film Ulazak vlaka u stanicu (L’arrivée d’un train à La Ciotat; 1896) braće Lumière zapravo predstavljao simboličko namirenje očekivanja publike vezano uz mehaničko isticanje organske penetracijske potrebe, a Radnici napuštaju tvornicu (La sortie de l’usine Lumière à Lyon; 1895), uradak istih autora, simboličku ilustraciju (primarno) defekacijskog aspekta oralnog kompleksa. Kinematogafski opusi sistematizacijski transgresivnih autora zantnim su dijelom utemeljeni i na specifičnom životnom iskustvu generacija formiranih u kontekstu društveno-političkih okolnosti sjevernoameričkog kontinenta tijekom pedesetih i šezdesetih godina prošlog stoljeća. Primjerice: Richard Kern, pivotalna osobnost transgresivne kinematorafije Lower East Sidea (New York) kao dječak rođen u mjestu Roanoke Rapids (ruralna Sjeverna Carolina) pratio je oca novinskog urednika pred bankrotom na zadacima (uključujući fotografiranje) izvještavanja o nadutim leševima koji bi isplutali na obale rijeke, te o mitinzima u organizaciji Ku Klux Klana koji su ponekad uključivali krvave rituale (navedeno prema interviewu s atorom koji je vodio Jack Sargeant za potrebe studije “Deathtripping – The Extreme Underground publicirane 1995.). Kraći esej Nick Zedda o transgresijskoj kinematografiji, kao i stream nekih značajnijih radova reprezentativne pionirske Lower East Side (New York) “škole” možete pronaći na web adresi: http://www.ubu.com/film/transgression.html.
U skladu s temeljnim odrednicama za kojima su se povodili autori “prve generacije” američkih transgresivnih sineasta kodirana je i većina radova objedinjenih konceptom Cinéma Abattoir. No, za razliku od primarnog, prilično instinktivnog produkcijskog manirizma Nicka Zedda, Richarda Kerna i ostalih istaknutih prorotipskih autora, ekipa (mahom kanadskih) mladih redatelja okupljena u Montréalu (Québec) sredinom prve dekade ovog stoljeća zahvaljujući prvenstveno entuzijazmu agilnog Pierre-Luc Vaillancourta, imala je detaljnije razrađen koncept koji je formalno (uz proizvodnju) uključivao i arhiviranje radova nekih veterana sličnog stvaralačkog senzibiliteta (kao što su Jean-Pierre Bouyxou, Roland Lethem ili Aryan Kaganof), kao i direktnu distribucijsku platformu zasnovanu na kompiliranju tri komercijalna DVD izdanja za potrebe globalnog plasmana. Moglo bi se kazati kako je Cinéma Abattoir kao uspješan filmski pokret/projekt “zacementirao” transgresijsku kinematografiju kao zbirnu produkcijsku činjenicu (prvenstveno zahvaljujući fenomenu uspjeha tzv. “druge generacije autora” kao presudnom stilskom legitimiranju u širem kontekstu konvencijske rasprave o prvacima u umjetnosti), te budućim radovima nastalim na tragu libertinski labavih postulata u odnosu na kinematografsku tradiciju osigurao širu raspoznatljivost i barem donekle olakšao plasman.
Cinéma Abattoir
Cinéma Abattoir izdavačko – prikazivački je koncept (“underground film society”) koji je 2007. osmislio agilni kanadski (Montreal – Québec) filmski eksperimentator Pierre-Luc Vaillancourt. Vaillancourt je prošle godine u “ruralnoj balkanskoj divljini” Crne Gore realizirao srednjemetražni hipnotički trans uradak Ruins Rider (Vladar ruševina; 2017) koji je promoviran kao “high voltage tellurdic blast” što bi se moglo prevesti kao visokonaponski tektonski udar (trailer možete pronaći na internetskoj adresi https://vimeo.com/190051979), odnosno metafora zemlje koja se tese i iritira nervni (s naglaskom na optički) sustav. Temeljni estetski parametri Vaillancourtove recentne produkcije istovremeno su i idealni preslik sineatske arhive Cinéma Abattoir. Kanadski povjesničar umjetnosti i galerijski prezenter Pierre Rannou (osoba najzaslužnija za prvobitni plasman Vaillancourtovog koncepta) slikovito je jednostavnu poetsku formulu za kojom su se poveli autori objedinjeni pod Cinéma Abattoir etiketom nazvao konvulzivnom barbarizacijom (http://esse.ca/en/on-the-attack-the-cultural-guerilla-of-cinema-abattoir). Ovako naznačeni odnos prema filmskoj materiji prvenstveno je posljedica kreativne paralize prisutne kod niza mlađih autora koja je uzrokovana negativnim aspektima (financijska korupcija) ekstremnog produkcijskog discipliniranja koje je već duže vrijeme prisutno u okvirima kanadske kinematografije, što je gotovo posve dokinulo održivu autorsku mainstream trasu na tragu opusa Davida Cronenberga, te u prvi plan gurnulo projektnu analizu na tragu uspjeha Jamesa Camerona, a neke kultne autore srednje generacije poput Atoma Egoyana dovelo u donekle neželjenu poziciju “državnih režisera” solidno lišenih širih autoskih sloboda. Kanadska filmska avangarda istovremeno je tek simbolično prezentna u okviru održive platforme u nacionlanoj kulturi i to prvenstveno zahvaljujući veteranima poput Michaela Snowa, te impresivnom nizu mlađih sineasta kojima se u zamjenu za financiranje filmskih djelatnih praksi nudi administativno “logičnija” profesura, odnosno formalna akademska karijera. Cinéma Abattoir koncept zalaže se za regeneriranje proizvodnih kreativnih energija u okvirima šireg konteksta otpora prethodno naznačenoj temeljnoj kulturnoj matrici, te neizostavno joj pridruženoj potrošačkoj društvenoj osovini i njenim jednodimenzionalnim društvenim projekcijama. Upravo iz navedenih razloga filmovi iz prigodne Cinéma Abattoir arhive (proizvedeni između 1967. i 2008.) ne prikazuju se na konvencionalnim filmskim festivalima ni u standardnim kino dvoranama, već im je ciljana distribucija provedena putem tri DVD izdanja, uz napomenu kako su najpoželjnija mjesta javnog prikazivanja uz amaterske strukovne organizacije alternativni galerijski i koncertni prostori. Filmovi iz komercijalno dostupnog Cinéma Abattoir kataloga razgraničeni su na tri temeljne cjeline (DVD-a): à rebous (odbačeno), incarnation (ozbiljeno) i l`erotisme (erotizirano). Radi se o edicijama od 500 odnosno 1000 kopija, od kojih je manji dio dizajniran kao special edition artefakt (na projketu su manufakturno radili međunarodno poznati umjetnici poput Jérômea Bertranda). Filmovi s Cinéma Abattoir repertoara na internetskim portalima promoviraju se kao radovi prikladni publici koja preferira sineatsku materiju “crnju od taloga crne kave”, “metanarativnu na razini mise en abyme – umjetničkog koncepta filma u filmu”, “podložnu utjecajima filmskog okultizma Kennetha Angera i Étiennea O’Learya, te ishodišnom literarnom opusu Aleistera Crowleya” i tome slično. Tehnički pojednostavljeno, u pitanju je transgresivna kinematografija koja funkcionira kao idealni kvalitativni regenerator/refresher klasičnog eksperimentalnog filma, najsukladnija kolektivnim/kohezivnim undergound praksama nekih kultnih američkih redatelja kao što su (autor kovanice “cinema of transgression”) Nick Zedd, potom Richard Kern, Kembra Pfahler, Tessa Hughes-Freeland, Lydia Lunch, Casandra Stark i ostali filmski umjetnici zanatski formirani tijekom osamdesetih godina prošlog stoljeća na temeljima lower east side (New York) sineatske tradicije kojoj je najistaknutiji mainstream predstavnik kontroverzni Abel Ferrara. U godinama neposredno nakon prvobitnog organiziranja redatelji i ostali filmski aktivisti uključeni u Cinéma Abattoir proizvodnju i distribuciju izazvali su niz oprečnih reakcija temeljem kojih su prozivani i za podrivanje kanadske vlade (ministarstva kulture) i pokrajinskih vlasti Québeca jer su temeljem internacionlanog promotivnog djelovanja “perfidno podrivali profesionalnu i poželjnu sliku nacionalne filmske industrije, istodobno ne nudeći potencijalnoj publici ni najmanje natruhe autorske originalnosti”. Temeljni povod eskalaciji negativne percepcije djelovanja Pierre-Luc Vaillancourta (ponekad radikalno markiran kao ”madman behind Abattoir”) i njegovih suradnika predstavljala je ekipna europska filmska ekspedicija pod kodnim nazivom “Hérétiques: cinémas iconoclastes québécois” (“Heretici: kinematogafski ikonoklasti Québeca”), tijekom koje su održane izvrsno posjećene projekcije u metropolama poput Kiela, Lübecka, Hamburga, Parisa, Lausannea, Nantesa, Berlina, Krakowa i Amsterdama. Ekskurzija je okarektitirana kao ograničeni gerilski atak s elementima agresivnog zaposjedanja javnog kulturnog prostora, svojevrsna filmska sabotaža provedena mimo bilo kakvog promotivnog komercijalnog koncepta. Osim organiziranja proizvodno – distribucijskih djelatnosti Pierre-Luc Vaillancourt godinama je u Montrealu na različitim lokacijama organizirao projekcije simptomatičnih filmskih uradaka na temeljima kojih se intenzivnije razvija i suvremena transgresivna kinematografija. U njegovom reprezentativnom odabiru za buduća konvencijska tumačenja fenomena našli su se, između ostalih, zapaženi dugometražni igrani filmovi Jeana Rollina (Le masque de la Méduse – Meduzina maska; 2009), Nelsona Lik-wai Yua (All Tomorrow’s Parties – Sve buduće zabave/stranke; 2003) i Nick Zedda (War Is Menstrual Envy – Rat je menstrualna zavist: 1992). Iako je Cinéma Abattoir koncept već duže vijeme u fazi hibernacije, mnogi autori uključeni u projekt (primjerice Aryan Kaganof, Dyonisos Andronis, Usama Alshaibi, Breyer P-Orridge, Ben Russel, Ken Jacobs, Serge de Cotret, Amy Schwartz…) iznimno su (neki i unatoč poodmakloj dobi) aktivni u sferi filmske proizvodnje kao i u širem kontekstu umjetničkih praksi općenitio. Kao logičnu posljedicu simptomatičnog modela globalnog udruživanja eksperimentalnih sineasta kojeg je isprovocirao Pierre-Luc Vaillancourt može se sagledati i aktualno djelovanje udruge Experimental Film Society sa sjedištem u Dublinu koja je osnovana 2000. u Teheranu i aktivno opstaje prvenstveno zahvaljujući agilnosti svog utemeljitelja Rouzbeha Rashidia koji je istovjetni model suradnje (za pretpostaviti je) aticipirao nekoliko godina prije formiranje Cinéma Abattoir “mreže”. Rane autorske radove iz kataloga Experimental Film Society (http://www.experimentalfilmsociety.com/ ) Kino klub Split je prikazao u sklopu prošlosezonskog programa projekcija. Ne teba čuditi ni što je primat imigranata u koheziji eksperimentalne filmske proizvodnje prisutan kao globalni trend kondenziran u epicentrima naznačene sineatske tradicije koje predstavljaju europske i američke metropole jer je domena avangarde tradicionalno povezana i sa univerzalnim zahtjevom za slobodom izražavanja i stvaranja, te pridruženim individualnim osobađanjem od iracionalne disciplinske stege u svim društvenim domenama koju nameću demokratski nedovoljno razvijene zemlje koje potiču emigracijske procese na svom teritoriju. Sukladno tome suvremenu undergound scenu u SAD rezimira i Jack Sargent u svojim recentnijim studijama Against Contol (Protiv kontrole; 2014) i Flesh and Excess (Tjelesnost i neumjerenost; 2016). Pierre-Luc Vaillancourt i “slučaj” Cinéma Abattoir autora dokazali su (možda i presudno), zahvaljujući prethodno spomenutim konfliktima s kanadskom kulturnom administacijom, kako je u pitanju borba za ideale za koje pretjeranog razumijevanja nemaju ni centri administativne moći u širem političkom kontekstu tzv. razvijenog zapada. Simbolična klaonica filmskog tkiva u režiji Vaillancourta i njegovih suradnika zapravo je grubi/sirovi obdukcijski postupak nad klasičnim eksperimentalnim filmom koji istovremeno nameće i temeljne smjernice za buduća sofisticirana seciranja.
Projekcije petkom u Kino klubu Split edukativnog su karaktera, namijenjene članovima i ostalim zainteresiranima, ulaz je besplatan, svi su dobrodošli…
Za Kino klub Split:
Darko Duilo
…
